652. Der Bulle ist stets mißvergnügt über sein Futter: ›Ji hebben mi verspraken, Ik süll juch de Kälwer maken, Ji wullen mi gęben Brinkheu, Ji geben mi rug Heu, rug Heu!‹ Er spricht zum Bock: ›Lütten Kirl, groten Büdel! Will'n tuschen, tuschen!‹ Schiller 2, 4.