808. Schloß Beutelstein. Von Ludwig Schandein. – Westricher Mundart. E' Märe rut im Gras im Dal, Das arem Kinn hot Not un Qual: Gestorb is sei' Vatter, sei' Motter. Un all sei' Troscht uf dere Welt Den hot's uf seine Schatz gestellt: Doch leidt es net Vatter, net Motter. Voll Mürigkät do nuckt es ei', Was Wunners werd nor an em sei': Wie hoppelt so hortig sei' Herzche! Uf ee'mol hupst es in die Heh, De' Berg enuf un rasch wie's Reh: Ei werd es sei' Glück wul verbasse? »'s is wärlich wor, s' is alles so, Mei' Tram der hot mich net beloh: Do blüt jo der wunnerlich Garte!« Un's siet un sucht net lang erum, Es brecht sich schun die Schlüsselblum: Do brecht es e' goldige Schlüssel! Am Dehrche kloppt es dreimol an, Hot dann der Berg sich ufgedan: Un uf is gedan do der Himmel! Nor Marmelstee' un Helfebee', E' Laschter Gold un Erelstee': Es siet sich net satt an de Wunner. Un 's traut sich net un will net vor, E' Stimmche ruft: »Ei nemm der nor: 's is alles for dich un dei' Schätzche!« – Es weß net was es wäle soll, Do rafft es seine Schorz sich voll: Ei hot's doch de' Schlüssel an's Dehrche! »Nau' bin ich reich un bin ich frei, Un wann ich will is Hochzig glei; Doch baße mer zwe noch sesamme?« – So kummt's erauser, nor e' Nu – Un hinnig em is 's Dehrche zu: Es hauser, un – drei' is der Schlüssel! Un net genunk, 's is meh dermär, Es sucht un sucht – sei' Schorz is leer: Un trauerig schlockert's enunner. Un's Märe rut im Gras im Dal, Sei' Gram is gros un gros sei' Qual: Es hot jo ke' Vatter, ke' Motter. Un all sei' Troscht uf dere Welt Der freit e' Braut mit Gut un Geld: So will es sei' Vatter, sei' Motter. Geschiet is das uf Beurelstee', So siet m'r heut ke' Blümche meh: Ke' Schlüssel se hewe de Wunner.