337. Der Hirt von Oggersheim. 2. Mit Schrecke em noch heut gedenkt Der dreißigjärig Krieg; Do word gemordt, gebrennt, gesengt, Segar noch nochem Sieg. Vun viele Feind war doch derwüscht Das Diebschor, die Spanjole: Wollt das die Palz mit lauter Lischt Als Morgenimbs sich hole. Vor Oggerschem mußt still m'r steh', Do war gelecht e' Knopp; Der Owerscht wollt un wollt nit geh': Der hatt die Palz im Kopp! Isch 's Städtel wul ach stark verschanzt, Doch krikt's die Gäsegichter: M'r hot se pärsch schun angeranzt – Der Feind steht immer dichter. Doch ener numme weist noch Mut, Der denkt in seinem Sinn: Prowir's, un wann's nir helfe dut – Do gehts in enem hin. Un herzhaft stellt er sich uf's Thor, Un wegelt 's weiße Tüchel Un ruft: »Gebt ehr uns Schutz devor, Isch gleich uf Thor un Richel! Doch seid ehr köppisch, roh un hart, Werd herzhaft sich gewehrt: Es werd noch grosi Hülf erwart – En Ehr die anner wert!« Den Owerscht frät das gar zu sehr, Un gleich isch's Thor ach offe; Doch als sie drei', isch alles leer, War alles fortgeloffe! Der Uewerrescht das isch der Hert, Es isch der Hannes Warsch; Wie's Städtel so belagert werd, Mächt alles linksum marsch. Der Owerscht frogt, er sächt gedrückt: »Wie kunnt ich ach mitlafe? Mei' Fra die hot e' Klenes krikt – Das muß ich halt doch tafe!« Trett nächer hin un bitt un sächt: »Das Städtel isch befreit! Herr Owerscht, isch es Euch nit recht, So halt ich Kinntaf heut?« Der Owerscht sicht en freundlich an, Er nimmt's em nit vor üwel Un sächt: »Weil du so brav gethan, So heb ich der dei' Büwel!« – Nit wohr, das Stückel isch mol schö', 's könnt schöner wul nit sei'; Es sollt in jedem Büchel steh', Drum setz ich's do erei'. In Oggerschem isch's wul gekennt, Ja jedes Kinnel kann es; So lang m'r Oggerschem noch nennt – So nennt m'r 's Warsche Hannes! –