45. Dat heit ick anführen
Tau Bramborg wahnt en ollen Jud,
De hadd schir so vel Geld as Meß;
Hei hungerte un döst, indeß
Hei ümmer mihr tausamen schrapen ded
Un Stück för Stück up hoge Kant henläd.
De Oll, de hadd dat Eten fast versworen,
Un ümmer kakt dat olle Krut,
Blot üm dat beten Holt tau sporen,
Sin Eten up drei Dag vörut.
Na, einmal hadd hei dicke Arwten
Sick up drei Dag in vörut kakt
Un sick dortau so'n lütten unbedarwten
Un drögen Hiring ut mit Water lakt.
Na, wenn bi Sommertid de dickten Arwten
Heww'n in 'ne dump'ge Kamer legen,
Un dat drei Dag' hendörch bi Dag un Nacht,
Denn kann nich jeder sei verdrägen.
So vel is wohr: wer't mag, de mag't,
Un wer't nich mag, de mag't jo woll nich mägen.
Ick bün woll hartfratsch, Vaddermann,
Doch mit so'n Arwten stah ick nich mit an.
Na, as hei nu de Arwten ded probieren,
Dunn markt denn ok dat olle Kreatur,
Dat sei nich blot en beten sur,
Ne, dat sei ok all muchlich wiren.
Hei prauwt un prauwt; doch wull't em nich gelingen,
En lütten Happen run tau bringen;
Sei wullen em dörchut nich gliden.
Na, Schaden wull hei ok nich liden,
So gung hei endlich tau en Schapp un nem
'ne Buddel ruter mit en Käm
Un schenkte sick en Gläsken in
Un sprak tau sick in sinen Sinn:
»As du ißt de Erbsen, Levi,
As du kriggst en kleinen Kümmel;
As du nicht de Erbsen ißt,
As du nicht den Kümmel kriggst.«
Un somit kratzt hei af den Schimmel,
De äwerall all up de Arwten stunn,
Un frat de suren Arwten run.
Un höll dorup den Sluck an't Licht
Un makt en fründliches Gesicht
Un lickmünn't säut un grint em tau.
Doch as hei nahdacht hett in Rauh,
Dat hei den Sluck woll sporen künn,
Dunn got hei'n nah de Buddel rin.
»Da hab ich«, seggt dat olle Dirt,
»Den alten Levi angeführt!«