13. Wettstreit der Nachtigal Mönchslatein Aus Erhards Roseto Parnassio. Stuttgard 1674. 12. wo eine nicht üble deutsche Uebersetzung beigefügt ist, die indeß dem Liede selbst zurückbleibt. Gedachter Erhard verdient nicht, so völlig unbekannt zu seyn, als er ist. An Anlage zur Dichtkunst, hat es ihm nicht gefehlet; nur leider! muß er sich nach dem Jesuiten Balde gebildet haben, wie seine lateinischen und frühern deutschen Gedichte, zeigen. Anni juventus discolor Pubescit in rosetis, Ver floridum smaragdinis Virescit in viretis. Florae leves Tibicines Per hortulos susurrant, Mel colligunt è flosculis Aves laboriosae. Canendo certant oscines, Angusta colla pandunt: Concors sonat discordia Latosque replet agros. Tu sola voce coelica, Philomela, vincis omnes. Si mille certent oscines, Tu sola vincis omnes. Cantu tuo jam millies Me mane provocâsti. Tandem, licet sim Marsyas, Tecum canendo certo. Pugnâ licet me viceris Laurum tamen reporto; Laudemque multam consequor Tuas canendo laudes. Magistra tu doctissima Sylvestris es Capellae; Nec suaviores invenit Phonascus ullus odas. Ad regna si Proserpinae Post Orpheum venires, Conjux videret Orphei, Bis liberata, lucem. Thracis licet saevissimi Crudele cor queraris; Thracis tamen saevissimi Mulcere cor valeres. Quin ipsa tu Sororii Scelus querendo deles, Mutamnè quisquam diceret Tam suaviter canentem? Sub noctis umbrâ languidae Toto silente mundo, Tu sola lacrimabiles Vigil moves querelas. Respondet Echo duplici Suspirio gementi, Sui memor Narcissuli Tecum gemendo certat. Sunt gratiores auribus Vocis tuae querelae, Quam si sonarem Phyllidos, Lyrâ tremente laudes. Nunc lacrimoso gutture, Longam trahis querelam, Lento deinde murmure Varias rotasque cantum. Nunc largiore chromate Torques vibrasque vocem, Deinde concisam premis Miscens breves Epodos. Nunc grandiori murmure Crassum sonas Tenorem, Argutula nunc lingula Resonante clangis aura. Vocem modo mirabili, Intendis et remittis, Pausando paulo supprimis Rursusque fers in altum. Sylvae stupent et arbores, Moventur ipsa saxa, Deponit Orpheus barbytum, Et victus erubescit. Sonora cedant organa, Doctis movenda nervis, Si mille voces ederent, Haec una vincit omnes. Cedant canora Tympana Tubaeque Tibiaeque Haec una vincit Tympana Tubasque Tibiasque. Tacete, cunctae Psaltriae, Testudines tacete, Lyrae tacete garrulae, Chordae tacete mutae. Salve, valeque millies, Philomela bella, salve Auresque cantu melleo Mulcere perge nostras. Victus tibi spontaneam Philomela trado palmam. Sum victus; ecce, languidam Cantu lyram fatigas. En jam remitto fervido Nervos Labore fessos, Laxaeque Chordae dissonant; Sunt rupta fila, pauso!