a.

Eine Frau zu Klipkanne, Ksp. Brake, erzählte: »Mi hebbt se mal 'n Kind van de Bost hext, usen Hinrich. He weer woll 'n Vürteljahr, do gunk ick is mit em ut, do begägnet mi de ole Fischersche und funk mit mi an to spräken und sä: ›Wat hestu vor'n litjen mojen Jungen!‹ Nahst keem se ok noch her un nehm den Jungen uppen Arm un röhmde em so väl. Awers des Namiddags wurd de Jung all so unruhig, un mi [374] weer, as wenn mi 'n Steen umt Hart weer. Ick gunk na Hus un wull 'n Jungen anleggen, awers nä, dar wär nicks mitn Jungen antofangen. Melk und Water nehm he, awers an de Bost weer he nich an to krigen. Myn Moder, de do noch läwde, tog em doern Stück rohet Gaarn, und leggde mi dat unnern Kopp, man dat hulp nicks. Da gunk myn Mann na de Meyersche, un de geew em 'n Pulver, darvan kreeg ick 'n Messerspitz vull un de Jung ok, do stodden wie beid upp, un mi weer 't, as wenn mi 'n Steen int Lyw kullerde, da funk de Jung ok wedder an to supen. Als do de Fischersche eenmal wedder in use Hus keem, hett myn Mann se oewer Kopp uten Hus smäten.«