Ehr is, as mücht se weenen
Wu oft nich nahgahn büst mi –
wat kekst mi an so söt!
In Schummern hest du küßt mi,
min Hart dat würr so heet.
Nu seggst, ick schall man lopen,
du haddst mi jo man narrt;
nu lach se all tohopen,
mi œwerst blött dat Hart.
Nu trug ick wedder keenen –
wen weet, wat he nich lüggt!
Nu is mi, as ob'ck weenen,
dot, dot mi weenen mücht.